ਧੁੱਪਾਂ ਲੌਵਾਂ ਹੱਸ ਕੇ ਜਿਹੜੇ ਸੂਹਾ ਜਾਂਦੇ

ਧੁੱਪਾਂ ਲੌਵਾਂ ਹੱਸ ਕੇ ਜਿਹੜੇ ਸੂਹਾ ਜਾਂਦੇ
ਕਿੱਕਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪੈਰਾਂ ਥੱਲੇ ਗਹਾ ਜਾਂਦੇ

ਸੰਗਤ ਨਾਲ਼ ਜੋ ਮੋਢੇ ਜੋੜ ਕੇ ਟੁਰਦੇ ਨਾਂ
ਦੌੜ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੀ ਵਿਚ ਵਿਚ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ

ਵੇਖ ਕੇ ਹਿਰਦੇ ਪਰੀਆਂ ਤੋਂ ਨਾ ਬਣਾ ਪਾਏ
ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ ਲਾਗੇ ਦੇ ਪਿੰਡ ਬਹਿ ਜਾਂਦੇ

ਸੱਚੇ ਮੋਤੀ ਓੜਕ ਲੱਭਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ
ਜਿਹੜੇ ਛਾਲਾਂ ਮਾਰ ਸਮੁੰਦਰ ਤਹਿ ਜਾਂਦੇ

ਬਾਜ਼ਾਂ ਦੀ ਯਾਰੀ ਨਾਂ ਫੱਬਦੀ ਗਿਰਝਾਂ ਨਾਲ਼
ਭੋਰਨਾਂ ਛੱਡ ਕੇ ਫੁੱਲ ਅੱਕਾਂ ਤੇ ਬਹਿ ਜਾਂਦੇ

ਵੇਲੇ ਦੀ ਜੇ ਕਦਰ ਨਾ ਕੀਤੀ ਰੀਝਾਂ ਨਾਲ਼
ਸ਼ੁਕਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਰੁੱਸ ਕੇ ਸੂਰਜ ਲੋਹਾ ਜਾਂਦੇ

ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ ਕਿਉਂ ਸਥਿਰ ਸ਼ੌਕਤ ਪਾਇਆ ਈ
ਦਿਲ ਛੱਡੀਆਂ ਤੇ ਛੇਤੀ ਕਬਰੇ ਲੋਹਾ ਜਾਂਦੇ