ਮੈਂ ਸੱਤ ਕਬਰਿ
ਉਹਨੇ ਰੋਟੀਆਂ ਚੁਰਾਈਆਂ
ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਖ ਨਾ ਲੱਗੀ
ਉਹਨੇ ਤ੍ਰਹਿ ਇਕੱਠੀ ਕੀਤੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਭਾਂਡੇ ਟੁੱਟ ਗਏ
ਉਹਨੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਧੜਕਣ ਲੱਭੀ
ਜਦੋਂ ਮੇਰੇ ਸਾਹ ਪੱਥਰ ਹੋ ਗਏ
ਉਹਨੇ ਸ਼ਾਖ਼ ਤੋੜੀ ਤੇ ਬਾਂਸੁਰੀ ਬਣਾਈ
ਉਹਨੂੰ ਘੜਦਿਆਂ ਘੜਦਿਆਂ ਮੇਰੀ ਉਂਗਲੀ ਟੁੱਟ ਗਈ
ਜਿਹੜਾ ਚੋਰ ਫੜਦੀ ਉਹ ਯਾਰ ਨਿਕਲਦਾ
ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਖੁੱਲੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਤੇ ਅੱਖ ਉਹਦੇ ਘਰ
ਮੈਂ ਘਰੋਰੀ
ਤੇ ਰੋਜ਼ ਉਹਦੀ ਟੋਟ ਮੇਰੇ ਤੇ ਡਿੱਗਦੀ
ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹਨੇਰੀਆਂ ਤੋਂ ਅੱਖਾਂ ਚੁੱਕ ਲਿਆਂ
ਉਹਦੇ ਲਫ਼ਜ਼ ਦੁੱਧ ਪੀ ਗਏ
ਤੇ ਮੈਂ ਰੋਟੀ ਨਾ ਖਾਦੀ
ਮੇਰਾ ਕੂੜਾ ਲੀੜਾ ਜ਼ਮੀਨੋਂ ਨੱਸ ਗਿਆ
ਲੋਕਾਂ ਅੱਖਾਂ ਕਾਲੀਆਂ ਕਰ ਲਿਆਂ
ਮੇਰੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਘੋੜੇ ਪੇ ਗਏ
ਮੈਂ ਜਿਹਨੂੰ ਰੋਂਦੀ, ਉਹ ਛੋਟਾ ਪੇ ਜਾਂਦਾ
ਮੈਂ ਝੂਠ ਪੁੰਨ ਪੁੰਨ ਵੱਡੀ ਹੋਈ
ਮੈਂ ਝੂਠ ਬੋਲ ਕੇ ਜ਼ਮੀਨੋਂ ਦੂਰ ਹੋਈ
ਤੇ ਉਹਨੇ ਮੇਰੀ ਜੀਭ ਤੱਤੇ ਨਹਿਰ ਖੋਦ ਲਈ
ਉਹਨੇ ਇੱਜ਼ਤ ਦੇ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ ਰੱਸੇ ਬਣਾਏ
ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸ ਦਿੱਤਾ
ਅੱਖ ਮੇਰਾ ਬਦਨ ਖੁੜਨ ਲੱਗ ਪਈ
ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਜ਼ਨਾਜ਼ੇ ਤੋਂ ਫੁੱਲ ਚੁਰਾ ਲਏ
ਮੀਕਰੇ ਚਿੱਟੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੇ ਛਾਂ ਰਹਿ ਗਈ
ਤੇ ਮਾਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿਥੋਂ ਆਈ ਐਂ
ਉਹਨੇ ਮੇਰੇ ਬਦਨ ਦੇ ਗੋਲੇ ਲਾਏ
ਮੈਂ ਸੱਤ ਕਬਰਿ
ਆਪਣੀ ਚਾਦਰ ਤੇ ਸੌ ਜਾਂਦੀ
ਵਾਗਾਂ ਨੱਬੇ ਹੱਥ ਛੱਡੇ
ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਨਾਂ ਨੂੰ ਘਰੋਂ ਨੱਸਾ ਦਿੱਤਾ