ਆਪਣਿਆਂ ਨਾਲ ਰੁਸ ਕੇ ਇਕ ਨਿਮਾਣਾ ਪੱਖੀ ਛੱਡ, ਦੇਸਾਂ ਨੂੰ ਟੁਰਿਆ । ਨਵੇਂ ਦੇਸ ਦੇ ਚਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਮਸਤ ਹਵਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਉੱਚਾ ਹੋ ਹੋ ਉੱਡਿਆ ਉਹ ਫੇਰ ਕਦੀ ਨਾ ਮੁੜਿਆ । ਕੁਝ ਚਿਰਾਂ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਉਸ ਆਲਾ ਦੁਆਲਾ ਤੱਕਿਆ ਬਾਲਪਣੇ ਦੇ ਸੰਗੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਨਾ ਇਕ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਭਿਆ । ਉਹ ਉੱਚਾ ਹੋ ਹੋ ਉੱਡਿਆ ਉਹ ਫੇਰ ਕਦੀ ਨਾ ਮੁੜਿਆ । ਫੇਰ ਕੁਝ ਵੇਲਾ ਲੰਘਿਆ ਰੁੱਤ ਵਿਛੜਣ ਦੀ ਆਈ ਪੂਰੇ ਵਰ੍ਹੇ ਤੇ ਮੁੜ ਕੇ ਉਹਨੇ ਪਿਛ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਝਾਤੀ ਪਾਈ । ਗ਼ੈਰਾਂ ਦੀ ਉਹਨੂੰ ਇਕ ਇਕ ਬੋਲੀ ਇਕ ਇਕ ਗੱਲ ਚੇਤੇ ਆਈ ਉਹ ਉੱਚਾ ਹੋ ਹੋ ਉੱਡਿਆ ਉਹ ਫੇਰ ਕਦੀ ਨਾ ਮੁੜਿਆ । ਆਖ਼ਰ ਮੁੱਦਤ ਪਿੱਛੋਂ ਇਕ ਦਿਨ ਬੱਦਲ ਵੱਸਿਆ ਵਾਅ ਇਸ ਰੁਖ਼ ਦੀ ਚੱਲੀ । ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੇਸ ਦੇ ਵੱਲੋਂ ਮਿੱਟੀ ਨੇ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋ ਘੱਲੀ ਮਾਂ ਨੇ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋ ਘੱਲੀ । ਉਹ ਨੀਵਾਂ ਉਡਦਾ ਆਇਆ ਇਕ ਉਜੜੇ ਰੁੱਖ ਬਹਿ ਕੇ ਉਹ ਕੂੰਜ ਵਾਂਗੂੰ ਕੁਰਲਾਇਆ । ਤੇ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਦੇਸ ਦੇ ਕੱਟਿਆ ਉਹਨੂੰ ਇਕ ਇਕ ਦੁੱਖ ਯਾਦ ਆਇਆ ਉਸ ਜੱਗ ਨੂੰ ਆਖ ਸੁਣਾਇਆ- 'ਗ਼ੈਰਾਂ ਚੰਗਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਮੰਦੇ ਚੰਗੇ ਪ੍ਰਦੇਸ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਕੋਲੋਂ ਵੀ ਦੇਸ ਦੇ ਕੰਡੇ ਚੰਗੇ' । ਹੁਣ ਉਹ ਨਿਮਾਣਾ ਪੱਖੀ ਜਦ ਸ਼ਾਮ ਪਵੇ ਘਰ ਆਵੇ ਕੱਖੋਂ ਹੌਲਾ ਪ੍ਰਦੇਸੀ ਆਪਣੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਸੇ ਵਿੱਚ ਲੁਕ ਕੇ ਬੁਕ ਬੁਕ ਨੀਰ ਵਹਾਵੇ- 'ਕੋਈ ਇੰਜ ਪ੍ਰਦੇਸ ਨਾ ਜਾਵੇ 'ਕੋਈ ਇੰਜ ਪ੍ਰਦੇਸ ਨਾ ਜਾਵੇ' ।
