ਪਿੰਡ

ਆਰ ਢੀਂਗਾ ਪਾਰ ਢੀਂਗਾ, ਵਿਚ ਟਲਮ ਟੱਲੀਆਂ
ਆਉਣ ਕੂੰਜਾਂ ਦੇਣ ਬੱਚੇ, ਨਦੀ ਨਹਾਉਣ ਚੱਲੀਆਂ

ਬਾਬਨੀ ਉਸ ਦੀ ਜਲ਼ ਭਰੀ ਅਤੇ ਬਲਦੀ ਅੱਗ
ਜਦੋਂ ਵਜਾਈ ਬਾਂਸੁਰੀ ਨਿਕਲਿਆ ਕਲਾ ਰੰਗ

ਦੋ ਜਿੰਨੇ ਦੀ ਲਾਠੀ
ਇੱਕ ਜਿੰਨੇ ਦਾ ਬੋਝ
ਏਸ ਮੇਰੀ ਬੁਝਾਰਤ ਦਾ
ਕੱਢੋ ਬੀਬਾ ਖੋਜ

ਦੋ ਨਾਰਾਂ ਦੇ ਇਕੋ ਰੰਗ
ਗੁੱਤੋਂ ਪਕੜ ਕਰ ਼ ਜੰਗ
ਐਸੀਆਂ ਵੈਸੀਆਂ ਵੇਖਣ ਆਉਣ
ਇਕੋ ਅਪਣਾ ਨਾਮ ਧੁਰਾਉਣ

ਰਾਹ ਵਿਚ ਡੱਬਾ
ਪਾਣੀ ਭਰਿਆ
ਚੁੱਕਿਆ ਨਾ ਜਾਵੇ
ਹਾਏ ਓ ਰੱਬਾ

ਰਾਤੀਂ ਭਰਿਆ ਭਾਂਡਾ, ਰਾਤ ਹੀ ਰਾਤ ਸੁਹਾਵੇ
ਸੰਨ ਭੈਣ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸਾਂ ਫਲ਼ ਬੇਲ ਨੂੰ ਖਾਵੇ

ਸਾਵਣ ਭਾਦੋਂ ਆਵੇ ਉਬਾਲ
ਸੁੱਕ ਪੱਕ ਜਾਵੇ ਉਹ ਸਿਆਲ਼
ਜਿਹੜਾ ਮੇਰੀ ਬਾਤ ਨੂੰ ਬੁਝੇ
ਚੱਲ ਪਵਾਂ ਮੈਂ ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ਼

ਸਿੱਕਾ ਢੀਂਗਰ ਅੰਡੇ ਦੇਵੇ

ਸੋ ਤਾਰੀ ਇਕ ਤਖ਼ਤ ਬਣਾਇਆ
ਘਰ ਨਹੀਂ ਆਪਣੇ ਮੰਗ ਪਰਾਇਆ

ਕੁਝ ਕਹਾਂ ਕੁਝ ਕਹਿ ਨਾ ਸਕਾਂ
ਕਹੇ ਬਾਝੋਂ ਰਹਿ ਨਾ ਸਕਾਂ
ਜਦੋਂ ਵੱਟ ਵਟੀਲਾ ਹੋਵੇ
ਮਿੱਤਰ ਉਸ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਰੁੱਖਾਂ

ਘੁਮਿਆਰਾਂ ਵਾਲੀ ਛੱਪੜੀ
ਤਰਖਾਣਾਂ ਪਾਇਆ ਗਾਹ
ਅਤੇ ਜਾਲ਼ਾ ਆ ਗਿਆ
ਹੇਠ ਵਗੇ ਦਰਿਆ

ਲੌਂਗ ਤੇ ਲਾਚੀ ਨਹਾਉਣ ਲੱਗੇ, ਲਾਚੀ ਮਾਰੀ ਟਿੱਬੀ
ਲੌਂਗ ਸਰਾਸਰ ਪੁੱਟਣ, ਲੱਗਾ ਹਾਏ ਹਾਏ ਲਾਚੀ ਡੱਬੀ

ਲੱਤਾਂ ਰਣ ਨੂੰ ਮਾਰਦਾ
ਪਰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕੰਮ ਸਵਾਰ ਦਾ

ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਖੋਈ ਲੋਹੇ ਦੀ ਲੱਜ
ਬਾਤ ਮੇਰੀ ਬੁਝ ਕੇ ਜਾਵੇਂ ਨਾ ਕੋਈ ਪਾਵੇਂ ਪੁੱਜ

ਇੱਕ ਬਾਤ ਅਜਿਹੀ ਪਾਈਏ ਸੁਣ ਵੇ ਭਾਈ ਹਕੀਮਾਂ
ਲੱਕੜੀ ਚੋਂ ਪਾਣੀ ਨਿਕਲੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚੋਂ ਢੀਮਾਂ