ਕੁਦਰਤ

ਮਾਂ ਜੰਮੀ ਨਈਂ
ਪੁੱਤ ਕੋਠੇ ਤੇ

ਆਈ ਸੀ ਡਿੱਠੀ ਨਈਂਂ

ਆਈ ਗੁਲਾਬੋ ਗਈ ਗੁਲਾਬੋ ਜਾਂਦੀ ਕਿਸੇ ਨਾ ਡਿੱਠੀ
ਪਾਣੀ ਵਾਂਗੂੰ ਪਤਲੀ ਸੀ, ਪਤਾ ਸ਼ੈ ਵਾਂਗੂੰ ਮਿੱਠੀ

ਥਾਲੀ ਭਰੀ ਪਿਤਾ ਸ਼ੈਆਂ, ਗੁਣ ਨਾ ਕੋਈ ਸਕੇ
ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਕੋਈ ਵੇਖਦਾ, ਵੇਖ ਵੇਖ ਨਾ ਥੱਕੇ

ਡੱਬੀ ਵਿਚ ਪਈ ਦਵਾਤ
ਨਾ ਉਹਦਾ ਦੇਣ ਏ ਨਾ ਉਹਦੀ ਜ਼ਾਤ
ਫੜਨਾ ਚਾਹੇ ਫੜ ਨਾ ਸਕੇ
ਮਜ਼ਾ ਉਹਦਾ ਹਰ ਕੋਈ ਚਖੇ
ਉਹਦੇ ਬਿਨ ਕੋਈ ਜਿਊਂਦਾ ਨਹੀਂ
ਉਹਦਾ ਪਾਟਾ ਕੋਈ ਸੈਂਦਾ ਨਹੀਂ

ਅਜਬ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਡਿੱਠੀ ਨਾਰ
ਹਾਲ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਉਸ ਦਾ ਯਾਰ
ਦਿਨ ਨੂੰ ਰਹਿੰਦੀ ਪੀ ਦੇ ਸੰਗ
ਰਾਤ ਹੋਵੇ ਤੇ ਟੁੱਟੇ ਮੰਗ

ਬੇ ਅੰਤ ਕੋਹ ਦਰਿਆਈ
ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਛਾਈ

ਬਜਬਜ ਬੁਝਾਵਨ
ਸਿਰ ਦਿਖੇ ਅੱਖੀਂ ਆਉਣ

ਬਣ ਪੈਰੀਂ ਆਵੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਤੇ ਕਦੀ ਕਦੀ ਦਿਨ ਰੀਣ
ਸਾਰੇ ਘਰ ਦੇ ਜਿਆ ਜੰਨਤ ਨੂੰ ਇਸ ਬਣ ਨਹੀਂ ਕੁਲ ਚੀਨ

ਬਾਬਾ ਸ੍ਵਯੰ ਏਸ ਘਰ ਵਿਚ
ਤੇ ਪੈਰ ਪਸਾਰੇ ਇਸ ਘਰ ਵਿਚ

ਜੰਮੀ ਸਾਂ ਦੋ ਸੰਗੀ ਸਾਂ
ਜਦ ਮੈਂ ਹੋਈ ਜਵਾਨ
ਸਿੰਗਾਂ ਦਾ ਨਾ ਰਿਹਾ ਨਿਸ਼ਾਨ
ਗਈ ਜਵਾਨੀ ਆਏ ਬੜ੍ਹਾਪੇ
ਫਿਰ ਸੰਗ ਹੋਏ ਛੁਪ ਛੁਪਾ ਤੇ

ਜਵਾਨ ਮੋਇਆ ਕੋਈ ਰੋਂਦਾ ਨਹੀਂ
ਚੰਬਾ ਖਿੜਿਆ ਕੋਈ ਚੰਦਾ ਨਹੀਂ
ਸੇਜ ਵੱਛੀ ਕੋਈ ਸੁਣਦਾ ਨਹੀਂ

ਚਾਰ ਮੋਡੀਂ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਚਲਿਆ
ਨਾ ਉਹ ਬੋਲਿਆ ਨਾ ਉਹ ਹੁਲੀਆ

ਚਾਰ ਘੜੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਭਰੇ
ਸਿੱਧੇ ਕਰੀਏ ਪਰ ਡੁਲ੍ਹਦੇ ਨਹੀਂ

ਚਿੱਟਾ ਫੁੱਲ ਸੁਲੱਖਣਾ, ਸਹੇਲੀ ਵਾਂਗ ਰੱਖਣਾ
ਉਹ ਮੰਗੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਿਥੋਂ ਕਿਡਾਂ

ਸਾਰੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਤਾਰ
ਹੱਥ ਲਾਵੇ ਤੇ ਦਿੰਦੀ ਮਾਰ

ਸੱੀਵ ਨੀ ਮੈਂ ਡਿਠੇ ਮੋਤੀ
ਵਹਿੰਦੀਆਂ ਵਹਿੰਦੀਆਂ ਖੁਰ ਗਏ
ਤੇ ਮੈਂ ਰਹੀ ਖਲੋਤੀ

ਸ਼ਾਮ ਹੋਈ ਤਾਂ ਦਾਈ ਆਈ
ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਜਾਈ
ਰਾਤ ਗਈ ਤੜਕਾ ਹੋਇਆ
ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਲੜਕਾ ਹੋਇਆ

ਕੋਠੇ ਅਤੇ ਪੇੜਾ ਹੱਥ ਅੱਪੜੇ ਤਾਂ ਲੈ ਲੈ

ਲੰਮਾਂ ਲੰਮ ਸਲਿਮਾਂ
ਲੰਮੇ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਕੋਈ ਨਾਂ

ਮਾਂ ਜੰਮੀ ਨਾ ਪੁੱਤਰ ਕੋਠੇ
ਖਾਈ ਜਾਵੇ ਛੋਟੇ ਮੋਟੇ

ਨੀਲੀ ਰੰਗਤ ਵਾਲਾ ਥਾਲ
ਚਿੱਟੇ ਮੋਤੀ ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ
ਚਮਕਣ ਜਿਵੇਂ ਬੱਲੇ ਮਿਸਾਲ
ਉਲਟਾ ਕਰੀਏ ਢਲਦੇ ਨਾਹੀਂ
ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਹੈ ਨਾਂ ਕਮਾਲ

ਇਕ ਨਾਰ ਆਪੋ ਆਪੀ, ਬੈਠੀ ਸੇਜ ਖਲ੍ਹਾਰ
ਆਇਆ ਉਸ ਦਾ ਘਰ ਵਾਲਾ ਤਾਂ ਗਈ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰ