ਆਪਣੇ ਕੋਲੋਂ ਕਦ ਤੱਕ ਆਪ ਲੁਕਾਉਗੇ । ਚਿਹਰਿਆਂ ਉੱਤੇ ਕਿੰਨੇ ਖ਼ੋਲ ਝੜ੍ਹਾਉਗੇ । ਯਾਰੋ! ਕਦ ਤੱਕ ਬਾਲ ਕੇ ਦੀਵੇ ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ, ਆਪਣੀ ਬਰਬਾਦੀ ਦਾ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਉਗੇ । ਜੇ ਨਾ 'ਵਾਜ਼ ਪਛਾਣੀ ਯਾਰੋ ਵੇਲੇ ਦੀ, ਕੱਖਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਸੜਕਾਂ ਤੇ ਰੁਲ ਜਾਉਗੇ । ਆਖ਼ਰ ਐਨੀ ਖ਼ਲਕਤ ਏ ਕੋਈ ਬੋਲੇਗਾ, ਕਿੰਨਿਆਂ ਬੁੱਲਾਂ ਉੱਤੇ ਜਿੰਦਰੇ ਲਾਉਗੇ । ਹੁਣ ਤੇ ਕਰ ਦਿਉ ਪਾਸੇ 'ਅਜਮਲ' ਪੱਥਰ ਨੂੰ, ਨਈਂ ਤੇ ਫਿਰ ਇਕ ਵਾਰੀ ਠੋਕਰ ਖਾਉਗੇ ।
