ਸਿਰ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਧੁੱਪ ਦੀ ਖਾਰੀ, ਫਿਰ ਵੀ ਜੁੱਸਾ ਠਰਿਆ-ਠਰਿਆ ਬੁੱਲਾਂ ਉੱਤੇ ਹਾਸੇ ਨੇ ਪਰ, ਅੰਦਰੋਂ ਬੰਦਾ ਡਰਿਆ-ਡਰਿਆ ਦੱਗ਼-ਦੱਗ਼ ਕਰਦੇ ਮੁੱਖੜੇ ਦੇਖਾਂ, ਰਚਨਾ ਵੀ ਨਾ ਸਾਂਭੀ ਜਾਵੇ, ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਫਿਕਰੀਂ ਡੁੱਬਾ, ਭਾਵੇਂ ਮੇਲਾ ਭਰਿਆ-ਭਰਿਆ ਚੰਨ ਦੀਆਂ ਕਿਰਨਾਂ ਉਸ ਜੁੱਸੇ ਤੇ, ਕੀ ਪਈਆਂ ਸਨ ਫੁੱਲ ਖਿੜੇ ਸਨ, ਜੀਵੇਂ ਰਸਤਾ ਜਿੱਧਰ ਦੇਖਾਂ, ਮਹਿਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਭਰਿਆ-ਭਰਿਆ ਉਹਦੀਆਂ ਨਫ਼ਰਤ-ਨਜ਼ਰਾਂ ਅੰਦਰ, ਸੂਰਜ ਵਰਗਾ ਸੇਕਾ ਤੱਕ ਕੇ, ਮੈਂ ਤੇ ਕੀ ਪਰਛਾਵਾਂ ਵੀ ਸੀ, ਬਰਫ਼ਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਖਰਿਆ-ਖਰਿਆ ਜੰਗਲ, ਬੇਲਾ, ਅੰਬਰ, ਧਰਤੀ, ਮੈਂ ਹਰਫ਼ਾਂ ਵਿਚ ਕੀਲ਼ੇ ਅਕਰਮ ਸੋਚ-ਸਮੁੰਦਰ ਵੀ ਹੁਣ ਜਾਪੇ, ਪਲਕਾਂ ਉੱਤੇ ਧਰਿਆ-ਧਰਿਆ
