ਜਿਤੁ ਦਿਹਾੜੈ ਧਨ ਵਰੀ

ਜਿਤੁ ਦਿਹਾੜੈ ਧਨ ਵਰੀ
ਸਾਹੇ ਲਏ ਲਿਖਾਇ ॥

ਮਲਕੁ ਜਿ ਕੰਨੀ ਸੁਣੀਦਾ
ਮੁਹੁ ਦੇਖਾਲੇ ਆਇ ॥

ਜਿੰਦੁ ਨਿਮਾਣੀ ਕਢੀਐ
ਹਡਾ ਕੂ ਕੜਕਾਇ ॥

ਸਾਹੇ ਲਿਖੇ ਨ ਚਲਨੀ
ਜਿੰਦੂ ਕੂੰ ਸਮਝਾਇ ॥

ਆਪਣ ਹਥੀ ਜੋਲਿ ਕੈ
ਕੈ ਗਲਿ ਲਗੈ ਧਾਇ ॥

ਵਾਲਹੁ ਨਿਕੀ ਪੁਰਸਲਾਤ
ਕੰਨੀ ਨ ਸੁਣੀ ਆਇ ॥

ਫਰੀਦਾ ਕਿੜੀ ਪਵੰਦੀਈ
ਖੜਾ ਨ ਆਪੁ ਮੁਹਾਇ ॥

ਉਲਥਾ

The day of the bride's wedding is pre-ordained. On that day, the Messenger of Death, of whom she had only heard, come and shows its face. It breaks the bones of the body and pulls the helpless soul out. The pre-ordained time of marriage cannot be avoided. Explain this to your soul. The soul is the bride, and death is the groom. He will marry her and take her away. After the body sends her away with its own hands, whose neck will it embrace? The bridge is narrower than a hair; haven't you hear of it with your ears? Fareed, the call has come; be careful now- don't let yourself be robbed.