ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਚੋਹਬਦੇ , ਅਜੇ ਅੱਖੀਂ ਸਾਡੀਆਂ

ਵਿੱਥਾਂ ਪਾਈਆਂ ਦੌਰਿਆਂ , ਲੇਖਾਂ ਲਿਖੇ ਰੋਸੜੇ
ਅਸਾਂ ਝੱਲੀਆਂ ਬੋਹਜਿਆਂ , ਉਂਜੇ ਜਫ਼ਰ ਜਾ ਲੜੇ

ਬਹਿ ਕੇ ਆਮݨਏ ਸਾਮݨਏ , ਅਸਾਂ ਰੱਜ ਕੇ ਕੀਤੀਆਂ
ਗੱਲਾਂ ਸੱਚ ਮਚਾ ਵੀਆਂ , ਲਾਹ ਕੇ ਸਭੇ ਝਾ ਕੁੜੇ

ਚੰਨ ਦੀ ਚਿੱਟੀ ਚਾਕੜੀ , ਖੁਰ ਗਈ ਆਸਿਓਂ ਪਾਸਿਓਂ
ਧੋਤੇ ਨਾਂਹ ਅݨ ਧੋਤੜੇ , ਰਾਤਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਕਾਲੜੇ

ਮੜ੍ਹੇ ਹੱਥੀਂ ਸੋਹਨੜੀਆਂ , ਅੱਖੀਂ ਮੋਤੀ ਕਾਲੜੇ
ਦਿਲ ਦੀ ਸੋਹੀ ਤਵੀਤੜੀ , ਨਾੜੇਂ ਨੀਲੇ ਧਾ ਗੁੜੇ

ਲੀݨਇੰ ਡੰਨ-ਏ-ਫੜ-ਏ-ਨਗੀਆਂ , ਮਿੱਟੀ ਪੋਚੇ ਭਰਵੀਂ
ਕਲਮਾਂ ਜਭਿਆਂ ਸੀਤੀਆਂ , ਅੱਖਰਾਂ ਚੋਲੇ ਪਾਟੜੇ

ਰਮਜ਼ਾਂ ਢਿੱਲੇ ਆਟੜੇ , ਸੋਚਾਂ ੋ ਲਹੇ ਟਾਂਡ ੜੇ
ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਜਿੰਦ ਤਨਦੋਰੜੀ , ਲਿਖ਼ਤਾਂ ਕੱਚੇ ਗੋਗੜੇ

ਚਾਹਣੀਆਂ ਯਾ ਨਾ ਚਾਹਣੀਆਂ , ਨੱਪੀਆਂ ਉਸਦੀਆਂ ਡੋਰੀਆਂ
ਵਿੱਤ ਵੀ ਦੁਨੀਆ ਉੱਤਰੀ , ਕੀਤੇ ਫਿਨਧਰ ਚਾਲੜੇ

ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਚੋਹਬਦੇ , ਅਜੇ ਅੱਖੀਂ ਸਾਡੀਆਂ
ਅਜੇ ਚੇਤੇ ਆਉਂਦੇ , ਓਹਾ ਝੱਖੜ ਝੋ ਲੜੇ

ਬੱਦਲਾਂ ਆਨਗਨੜ ਵੀਟਿਆ , ਦਿਲ ਵੀ ਖ਼ੁਦਰੀ ਖੋਲੀਆਂ
ਸ਼ਕਲਾਂ ਨਾਂਹ ਪਿੱਛਾ ਨੜੀਆਂ , ਅੱਖੀਆਂ ਦਿੱਤੇ ਧੋ ਖੜੇ

ਖੋਹਾਂ ਅਤੇ ਵੇਂਦੀਆਂ , ਅੱਲ੍ਹੜ ਕੁੜੀਆਂ ਪਾ ਨੜੀਆਂ
ਲੋਕਾਂ ਰੱਜ ਕੇ ਵੇਖੀਆਂ , ਅਸਾਂ ਕੀਤੇ ਥੋਹਕੜੇ

ਮੱਘਰ ਪੋਹੇਭੁਭਵਾਂ , ਸਕੀ ਜ਼ਮੀ ਵਤਰੀ
ਫ਼ਿਰ ਤ੍ਰੇਲਾਂ ਚੋਂਦੀਆਂ , ਸਾਵੇ ਪੱਤਰ ਚੋਪੜੇ

ਜੰਮੇ ਦੁੱਖ ਅਗਲੀਰੜੇ , ਖੜੀਆਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਥੋੜੀਆਂ
ਖੱਗੇ ਕੰਡੇ ਪੋ ਰੜੇ , ਪੱਤਰ ਫੁੱਲ ਅੱਧ ਵਾਟੜੇ