ਵੇਖੀਂ ਨਾ, ਉਂਜ ਨੰਗੀ ਹੋ ਕੇ
ਕੀ ਲੱਧਾ ਈ, ਪੀੜ੍ਹੇ ਰੋ ਕੇ?
ਮੈਂ ਅੱਖੀਂ ਨੂੰ ਅੱਥਰੂ ਦਿੱਤੇ
ਕੜਮੀ ਯਾਦ ਨੂੰ ਲਹੂ ਵਿਚ ਧੋ ਕੇ
ਏਸ ਸਬੂਤਾ ਕਿਥੋਂ ਹੋਣਾ ਏਂ
ਪਰਤਿਆ ਏ ਅੱਜ ਬੂਹਾ ਧੋ ਕੇ
ਬੋਹੜੀਂ, ਵੇਲ਼ਾ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਈ
ਭੇੜਿਆ ਮੈਥੋਂ ਰੁੱਤਾਂ ਖੋਹ ਕੇ
ਸੂਰਜ ਸੁਖਣੇ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਏ
ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਦਾ ਧੋਕੇ
ਵੇਲੇ ਅੱਪੜ ਜੀਵਨ ਵਾਹਿਆ
ਮੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਈ ਮੈਨੂੰ ਜੋ ਕੇ
ਬੋਲਦੀ ਓ, ਪਰ ਨਕਸ਼ ਬਣਾਇਆਂ
ਬਹਿ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਦਾ ਮਿੱਟੀ ਗੋ ਕੇ
ਆ ਦਰਿਆ ਦਾ ਪਾਣੀ ਪੁੰਨੀਏ
ਆਪੋਂ ਆਪਣੀ ਅੱਖੋਂ ਚੋ ਕੇ
ਮਰਨ ਵੀ ਹਿੱਕ ਤਮਾਸ਼ਾ ਨਾਸਿਰ
ਵੇਖੀਂ ਤਾਂ ਹਾ ਝੱਟ ਖਲੋ ਕੇ
