ਤੰਦ ਮੈਲ਼

ਰਾਏ ਮੁਹੰਮਦ ਖ਼ਾਨ ਨਾਸਿਰ

ਸਾਉਣ ਦੇ ੋ ਲਹੇ ਚੰਨ ਨੂੰ ਰਾਤੀਂ ਕਿੰਨ੍ਹੇ ਟਨਗਿਆਏ ਸਕਣ ਪਾਰੋਂ ਕਲਮ ਕਿਲੇ ਵੀੜ੍ਹੇ ਦੇ ਵਿਚ ਕਲਮ ਕੱਲੀ ਉਸੇ ਤਾਰ ਤੇ ਜਹਿੰਦੇ ਅਤੇ ਅੱਜ ਤਾਈਂ ਖ਼ੋਰੇ ਕਿੰਨੇ ਮੇਲ਼ ਕੁਚੈਲੇ ਥਗੜੇ ਧੂਪ ਕੇ ਸਕਣ ਬਦਲੇ ਟੰਗੇ ਮੇਲ ਨੂੰ ਥੁੱਕਣ ਬਦਲੇ ਟੰਗੇ ਤਨਦੀਂ ਮੈਲ਼ ਜੇ ਪਏ ਜਾਵੇ ਤੇ ਇਸ ਕੜਮੀ ਨੂੰ ਕੱਢਣ ਪਾਰੋਂ ਔਹਨਦੀ ਜੁੜ ਨੂੰ ਵਡ਼ਨ ਪਾਰੋਂ ਧੂਪ ਕੇ ਇੰਜ ਟੰਗੀਨਾ ਪਾਉਂਦਾ ਏ ਹਿੱਕ ਹਿੱਕ ਤੰਦ ਦਾ ਪੀਹਣਾ ਪਾਉਂਦਾ ਏ ਖ਼ੋਰੇ ਕਿਹੜਾ ਇਕਲਾਪਾ ਜੋ ਕਲਮ ਕੱਲੀ ਮੰਜੀ ਉੱਤੇ ਕਲਮ ਕੱਲੀ ਵੀੜ੍ਹੇ ਦੇ ਵਿਚ ਯਾਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਉਤੇ ਤਾਣ ਕੇ ਨ੍ਹੇਰੇ ਵਿਚੋਂ ਚਾਨਣ ਛਾਣ ਕੇ ਰਾਤੀਂ ਦੇਣਾ ਚੜ੍ਹਾਈ ਬੈਠਾ ਏ ਚੰਨ ਨੂੰ ਸੁਕਣੇ ਪਾਈ ਬੈਠਾ ਏ

Share on: Facebook or Twitter
Read this poem in: Roman or Shahmukhi

ਰਾਏ ਮੁਹੰਮਦ ਖ਼ਾਨ ਨਾਸਿਰ ਦੀ ਹੋਰ ਕਵਿਤਾ