ਹਰ ਬੰਦੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕੱਜਿਆ ਏ

ਹਰ ਬੰਦੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕੱਜਿਆ ਏ
ਹਰ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਨਕਲੀ ਚਿਹਰਾ ਸਜਿਆ ਏ

ਨਜ਼ਰ ਜੇ ਆਉਂਦਾ ਅਪਣਾ ਆਪ ਬਚਾ ਲੈਂਦਾ
ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਲੁਕਿਆ ਖ਼ੰਜਰ ਵੱਜਿਆ ਏ

ਧਰਤੀ ਉਤੇ ਝੁੱਗੀਆਂ ਦੇ ਦਿਲ ਡੋਲੇ ਨੇਂ
ਅੰਬਰ ਅਤੇ ਜਦ ਵੀ ਬਦਲ ਗੱਜਿਆ ਏ

ਜਿੰਨੀ ਵਧਦੀ ਓਨੀ ਭੁੱਖ ਵਧਾਂਦੀ ਏ
ਦੌਲਤ ਨਾਲ਼ ਕਦੋਂ ਕੋਈ ਬੰਦਾ ਰੁਝਿਆ ਏ

ਮੈਂ ਰੋਕਿਆ ਤੇ ਸਾਥ ਕਿਸੇ ਨੇਂ ਦਿੱਤਾ ਨਾ
ਮੈਂ ਭੱਜਿਆ ਤੇ ਨਾਲ਼ ਜ਼ਮਾਨਾ ਭੱਜਿਆ ਏ

ਇਸ ਦੇ ਦਮ ਤੋਂ ਜੱਗ ਨੂੰ ਨਫ਼ਾ ਖ਼ਸਾਰਾ ਕੀ
ਜਿਸ ਦਰਵੇਸ਼ ਨੇ ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਤਜਿਆ ਏ

ਖ਼ਲਕਤ ਕਿੰਨੀ ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਤੰਗ ਹੋਵੇਗੀ
ਜਿਸਦੀ ਮੌਤ ਤੇ ਸ਼ੀਦਾ ਵਾਜਾ ਵੱਜਿਆ ਏ

ਇਕਬਾਲ ਸ਼ੈਦਾ ਦੀ ਹੋਰ ਕਵਿਤਾ

• ⟩  ਆਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਤੇ ਕੀਤਾ ਪਰ ਨਾ ਆਇਆ ਜਾਣ ਕੇ
• ⟩  ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਤੋਂ ਆਪੇ ਈ ਰੱਦ ਕਰਦਾ ਐਂ
• ⟩  ਇਹ ਕਾਲੀਆਂ ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਨੇਂ ਯਾ ਸ਼ਾਮ ਖ਼ੁਦਾ ਜਾਣੇ
• ⟩  ਉਹਦੇ ਦਰ ਤੱਕ ਰਸਾਈ ਹੋ ਗਈ ਏ
• ⟩  ਏਨੇ ਹੌਲੇ ਹੋ ਗਏ ਗ਼ੈਰ ਨਿਗਾਹਵਾਂ ਵਿਚ
• ⟩  ਜਿਹੜੇ ਮੁਖੜੇ ਆ ਜਾਂਦੇ ਨੇਂ ਖ਼ਵਾਬਾਂ ਵਿਚ
• ⟩  ਜਫ਼ਾ ਉਹਦੀ ਜੇ ਕਿਧਰੇ ਆਮ ਹੋਵੇ
• ⟩  ਜੱਗ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪਿਆ ਸਕੂਨ ਦਾ ਕਾਲ਼ ਜਿਹਾ
• ⟩  ਨਾਅਤ
• ⟩  ਵੇਲੇ ਦੇ ਹਰ ਜਬਰ ਨਾਲ਼ ਆਹਡਾ ਲਾਵਾਂਗਾ
• ⟩  ਇਕਬਾਲ ਸ਼ੈਦਾ ਦੀ ਸਾਰੀ ਕਵਿਤਾ