ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਏ ਚੰਨ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ਇੱਕੋ ਰਸਤੇ ਤੁਰਦਾ ਜਾਵਾਂ। ਪਰ ਮਨ ਲੋਚੇ ਭੌਰੇ ਵਾਂਗੂੰ ਹਰ ਫੁੱਲ ਉੱਤੇ ਪੈਰ ਟਿਕਾਵਾਂ। ਉਸ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਕਰਾਂ ਵਸੇਬਾ ਸੂਰਜ ਰੋਜ਼ ਜਿਧਰ ਦੀ ਲੰਘੇ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਸੱਜਣ ਮੇਰਾ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਐਧਰ ਦੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ। ਦਾਣਾ-ਪਾਣੀ ਚੁਗਣੋਂ ਵਿਹਲਾ ਹੋ ਕੇ ਜਦ ਵੀ ਘਰ ਨੂੰ ਆਵੇਂ, ਸੁੱਖ-ਸੁਨੇਹਾ ਲੈਂਦਾ ਆਵੀਂ ਦੂਰ ਵਸੇ ਸੱਜਣ ਦਾ ਕਾਵਾਂ। ਜ਼ੁਲਫ਼ ਘਟਾਵਾਂ ਦੇ ਉਹਲੇ ਵਿਚ ਤਾਰਿਆਂ ਵਾਂਗੂੰ ਛੁਪ ਨਾ ਜਾਵੀਂ, ਐਡੇ ਵਾਯੂ ਮੰਡਲ ਦੇ ਵਿਚ ਛਾਣੂੰ ਕੱਲਾ ਕਿੰਜ ਖ਼ਲਾਵਾਂ। ਫ਼ਿਕਰ ਕਦੇ ਨਾ ਦੀਵਾ ਕਰਦਾ ਜਗ ਦੇ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰੇ ਵਾਲਾ, ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਮਾਲਕ ਧਰ ਦੇਵੇ ਉਥੇ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰਦਾ ਥਾਵਾਂ। ਵਾਂਗ ਘਟਾਵਾਂ ਤੂੰ ਮਿਹਰਾਂ ਦੀ ਕਿਣਮਿਣ ਕਿਣਮਿਣ ਕਰਦਾ ਜਾਵੀਂ, ਇਹ ਮੇਰੀ ਕਿਸਮਤ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਸ਼ਬਜ਼ ਰਹਾਂ, ਸੁੱਕਾਂ, ਕੁਮਲਾਵਾਂ। ਓਸ ਹਿਆਤੀ ਦਾ ਕੀ ਜੀਣਾ ਜਿਹੜੀ ਮਨ ਨੂੰ ਸੁਖ ਨਾ ਦੇਵੇ, ਤਾਹੀਉਂ ਹਰ ਇਕ ਸਾਲ ਘਟਣ ਦੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸੱਦ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਮਨਾਵਾਂ। ਹਫ਼ੜਾ-ਦਫ਼ੜੀ ਦੇ ਮੌਸਮ ਵਿਚ ਕੋਈ ਮੇਰੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਦੱਸੇ' ਭੀੜ-ਭੜੱਕੇ ਦੇ ਵਿਚ ਭੁੱਲ ਗਿਆਂ ਅਪਣੇ ਘਰ ਦਾ ਸਿਰਨਾਵਾਂ। 'ਨੂਰ' ਚੁਰਾਸੀ ਦੇ ਦੰਗਿਆਂ 'ਤੇ ਰੋਣਾ ਤਾਂ ਜ਼ਾਇਜ਼ ਹੈ ਐਪਰ, ਅਗਲੇ ਸਮਿਆਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚੋ ਬੀਤਣ ਨਾ ਮੁੜ ਇਹ ਘਟਨਾਵਾਂ।
