ਜਦ ਚੁਣੀ ਸਿਰ ਤੋਂ ਲੋਹਾ ਜਾਂਦੀ ਏ
ਫ਼ਿਰ ਕੱਲੀ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਢਹਾ ਜਾਂਦੀ ਏ
ਜੇ ਜਜ਼ਬੇ ਜੈਨ ਦੇ ਸੱਚੇ ਹੋਵਣ
ਫ਼ਿਰ ਮੌਤ ਵੀ ਡਰ ਕੇ ਬਹਿ ਜਾਂਦੀ ਏ
ਏ ਰਾਤ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ
ਹੁਣ ਖ਼ੋਰੇ ਕੀ ਕੁੱਝ ਕਿ ਜਾਂਦ ਹੀ ਏ
ਏ ਦੁੱਖੜੇ ਸਾਰੀ ਧਰਤੀ ਦੇ ਸਨ
ਪਰ ਜਿੰਦੜੀ ਕੱਲੀ ਸੂਹਾ ਜਾਂਦੀ ਏ
ਹੁਣ ਯਾਦ ਵੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਰੋਕਦੀ ਨਈਂ ਏ
ਏ ਬਣ ਬਣ ਅੱਥਰੂ ਵੀਹ ਜਾਂਦੀ ਏ
