پُھل

پُھل خوشبو ہا اودوں تیکر
ویلے جد تائیں سُنگھیا کوئی ناہ

توں آویں تے جاون کِھل
پُھل گلاب تے میرا دِل

اس دنیاں دی رجی پجی حالت، وانگ اس بوٹے
پُھلّ تے پَھل لگن توں پہلاں جھڑ گیا جس دا بور

جو پُھلّ بنے سن ہاراں لئی
اج وچّ خزاں دے رُلدے نے

تیرے بوہے اگے رکھ کے ونڈاں میں
جے آکھیں تے لے آواں پنڈ پُھّلاں دی

لٹّ کے سوہنے، ہریاں بھریاں باغاں نوں
سیجاں اتے پھلّ سجائے لوکاں نے

پھلاں دی فطرت اے کھڑ کھڑ ہس پینا
ماواں کچھڑ جھوٹے ہاسے نہیں ہوندے

درد منداں دِےسُخن محمد، دین گواہی حالوں
جِس پلّے پھُل بدھے ہوون، آوے باس رُومالوں

سجناں ولوں آؤندے پتھر، کاشر پُھلّ ہی لگدے مینوں
میں کوئی منصور نہیں، جو، پُھلاں دی سٹّ سہِ نہ سکیا

باغ وچ جد کلی نئیں لگدی
کوئی شے وی بھلی نئیں لگدی

ایہہ کون آیاجدِھے آیاں بہاراں مُسکرا پیّاں
کِھڑے نیں پُھل تے کلیاں ہزاراں مُسکرا پیّاں

تُوں لہراندے پُھل دے ورگی
تیرے شوخ شباب دی گَل اے

رنگت مہک نفاست اوہدے بُلھاں دی
ایسی تیسی کر دیندی آ پُھلاں دی

میرے کولوں پُچھ اس آب حیـــــاتی دا
جھلیا توں تے چکھی نئیں کھنڈ پُھّلاں دی

میں وی اپنے سجناں اتے پُھلاں دا مینہہ پاؤندا
میرے وی جے لوکاں وانگوں، کاش، بنیرے ہندے

حق نہ منگو غاصب کولوں نرمی نال
پھلاں نال کدی وی پتھر بھجدے نئیں