یار

ہر کوئی یار نہیں ہندا
پلے بنھ جنید اکرم

اوہ پتھر دل منیاں ہی نہیں لکھ منایا اوہنوں
رو رو ربّ منا لیا پر میں یار منا نہیں سکیا

عارف مریا، سجن چہکے
اوہناں دی اچوائی مُکّی

ربّ اگّے فریاداں کر دِے ،ہور نہیں کوئی پاسا
کر تقصیر مُعاف اِلٰہی، سجن دئے دِلاسا

جے اوہ میرا ہو نہیں سکدا
جی نہیں سکدا، مو نہیں سکدا

جیون جوگا پردا جوں جوں کردا اے
اوہنوں یاد میرا ہر لوں لوں کردا اے

الف۔ ایہو کم ہے لوکاں حاسداں دا
پھردے یاراں توں یار ہٹاونے نوں

دوست دو مِلدے ویکھ سکدے نہیں
کوشش کرن فتور اٹھاونے نوں

کہی ہیر دی کرے تعریف شاعر، متھے چمکدا حُسن مہتاب دا جی
نین نرگسی مِرگ ممولڑے دے، گلہاں ٹہکیاں پھُل گلاب دا جی

ہو جوگن جنگل وچّ جاواں، گل وچّ زلفاں ویس وٹاواں
جا سوہنے نوں ڈھونڈھ لیاواں، جس نے چوٹ جگر وچّ لائی

اساں تے بلخ دی شاہی چھڈکے، روپ نگر دی لئی فقیری
بھاویں نینیں کجلا کر لؤ، بھاویں خاک سُٹو لوکو

میرے اندر انج اوہ رہندا
بجلی جیویں تاراں دے وچ

بے فیضا سجن اے اس بدل دے وانگوں
دھپاں وچ وی جیہڑا ونڈن چھاں نہیں آؤندا

پوہ دی توں چاننی
دھپّ مانگھ دی ایں توں

سجنا! انج خوار کریں نہ
لوکاں وانگوں یار کریں نہ

حیراں ہوئے پریشان بہُوں اِس نرگس بیمار نوں ویکھ کے جی
بِن پیتے شراب خراب پِھرن اِس مست سرشار نُوں ویکھ کے جی

ہو جاندا کی جے یار نہ یاری نوں توڑ دا
دو چار تارے ہور میں عرشوں تروڑ دا

لنگھدا جاوے دن ایہ سارا کیوں پئی ایں وچ خیال نی
جے کر میت بنانا اُس نوں فیر اپنا آپ اُجال نی

زوئے ظلم مصیبتاں جھلّ سر تے اک یار دی یاد نہ ہار دل تھیں
چم قدم محبوب دے خاک ہو کے ایس خودی ہنکار نوں مار دل تھیں

ہےحسن دا ملک مشہور خونی بندے نیناں دے تیز کٹار اوتھے
وانگ آبِ حیات اوہ راہ اوکھا دھند ھو کار غبار ہزار اوتھے

جوبن والی جھلک وکھا کے
یار صفی نوں ڈھا دِتا ای

توں مرمر سنگ دی ساری ملائمی بھلّ جانی سی
کدی جے یار میرا توں وی ماہیا دیکھیا ہندا

اؤکھا ویلا میرے تے جد آیا تے
کر لیا یار کنارا ایہہ کی کیتا ای

کنی سدھی سادھڑی
میرے نال دی ایں توں

نہ میں پھڑن دا سوچیا نہ اوہ تتلی ہتھیں آئی
میرے پیر زمین تے رہے اوہ اڈّ گئی وچ ہواواں

حال میرے دا محرم ربا توں یاں میری امبڑی اوہ
مینوں چنّ اے کہندی بھاویں کوجھا، کملا، جھلّا میں

سانوں شیشے وانگر ٹنگیا ہویا اے
خورے کس لئی ہار شنگار کیتے سوں

مونہوں کُجھ نہ بول ملنگا
ویکھ پروٹوکول ملنگا

اگاں اُتے تر جاواں گا
توں نہ ملیا مر جاواں گا

کہندے نیں یار شو نوں مدت ہوئی ہے مریاں
پر روز آکے مل دا اے اج تیک اُس دا سایا

یاراں صدقہ اتار دتّا اے
مینوں میرے توں وار دتّا اے

منگیا سی موتیاں دا، بخشیا ہنجواں دا ہار
دے ای دِتی یار نے سانوں نشانی کجھ نہ کجھ

کوئی مے خانے وَل کوئی پیا بُت خانے وَل دوڑے
فضل دے یار سارے پارسا معلوم ہوندے نیں

سکھ لئی اے جانچ ایہناں خوب مرکے جیون دی
عاشقاں نوں عشقَ خورے کی سکھا کے ماریا

سجن لئی فقیر میں پیغام صبح دا
ویری لئی اے نعرہ میرا جنگ جنگ جنگ

یار ہس کے لنگھے نے غیر وانگوں
میرے لیکھ دا پچھلا پہر تے نئیں

ح حیلڑے سب بنا رہی، رُٹھا یار منندڑا مُول ناہیں
بلبل وانگ میں گیت سُنا رہی، ایہہ تاں مُول کِھڑیندا پھول ناہیں

بے فیضا سجن اے اس بدل دے وانگوں
دھپاں وچ وی جیہڑا ونڈن چھاں نہیں آؤندا