غم

غم ایہہ جیہا اَک دا بوٹا اے
آپے اُگدا اے آپے پھل دا اے

غم دا حصہ اپنا اپنا چُکو تے
جیہدے حصے جو آندا اے سہہ جاؤ

کسے مینوں عزت دی نظرے نہ ڈٹھا
میں غیراں دے غم دل نوں لاکے تے دیکھے

ساڈے دل دا روگ اولاّ، ایہدی پیڑ نرالی
جنہاں ساڑ مکایا دل نوں، اوہناں دا غم کھائیے

اوہ جی بھر کے ہسّے ، کھیڈے
میں جی بھر کے رو نہیں سکدا

کِنّے اتھرو کِنّے دُکھ نیں، سُکّا بالن ، سِنّے دکھ نیں
اونے وال نئیں میرے پنڈے، جّنیاں پیڑاں جّنے دکھ نیں

دُکھّاں دے پـرچھاویں نیں یا دُھّپاں رنگ وٹائے نیں
سارے پینڈے سفنے جۓ نیں سارے شہر سراباں دے

دکھ راحیل کسے دا کوئی ونڈدا نہ
دل کیوں پتھر ہو گئے نے انساناں دے؟

اوہناں دے نیڑے کوئی آوے نہ غم
اپنا غم جہناں نوں سوہنے لا گئے

فکر جوانی نوں کھا جاوے، ہڈیاں ماسیاں سُکاوے
پہلی بوند وچ پھٹّ جاندے نے، چمکن والے رنگ

ددھ دہیں تے ہر کوئی رڑکے، عاشق بھاہ رڑکیندے ہُو
تن چٹورا، من مدھانی، آہیں نال ہلیندے ہُو

ساہ لینا وی مشکل ہویا، ربّا ایہہ کی اج کل ہویا
ٹُردی ٹُردی کھبدی جاواں، رستہ سارا دلدل ہویا

آکھیا سی نا کمّ نہیں آؤنے سجنا دے سجناپے
نُکرے لگّ کے اندرو اندری رو ہن بیٹھا آپے

جس نالوں مینوں چیر کے ونجھلی بنا لیا
ونجھلی دے روپ وچّ میں اس جنگل دی چیک ہاں

چل مڑ چلیئے ایس سفر توں کی لینا
ویرانے اگے ویرانہ چھڈّ پرے

بلدا بِرکھ ہاں، ختم ہاں، بس شام تیک ہاں
پھر وی کسے بہار دی کردا اڈیک ہاں

میری گلّ ہن سنیں گا، کوئی اگدا بیج شاید
جنگل تاں ہن ہوا دی سازش وچ رل گیا ہے

کسے مینوں عزت دی نظرے نہ ڈٹھا
میں غیراں دے غم دل نوں لاکے تے دیکھے

میں گھر دی اگّ لکاؤندا ساں
دھواں روشن دانوں نکل گیا

آصف ماں دے دم دے نام
ہر دُکھ سِر تو ٹلدا اے

ساڈے گل وچ غم دی مالا
اُس دے ہار گلاباں دے نیں

لہو ہُندا اے فنکاراں دا
اوہناں دے شاہکاراں وچّ

میرے چار چوفیرے شُوکے دُکھاں دا دریا
میرے ورگا ہو جاویں گا میرے کول ناں آ

چھڈّ کے آپنی جمن بھوں نوں میں کہڑا سکھّ پایا
وچ صحرا دے ڈاروں وِچھڑی کونج طراں کرلاواں

بُھل گئی ہار شنگار میں سارے
غم دا ایسا گہنا پیا

چُم نہ سکیا لب اصغرؑ دے
کِناں پیاسا رہ گیا پانی

ناڑاں دے وچ لہو سُکدا اے اکھ چوں کردی ریت
نیندر پِچھے رو لیندے نیں خواب اڈیکاں نال

شالا کوئی دُکھ نہ ویکھے نیندر دے
شالا کوئی روگ نہ پالے اکھیاں دے

کِنا صبر وکھایا ہوسیں کربل اندر تسیاں
کِنے ہنجو کیرے ہوسن پانی اتے سورج

ہاسا تے میں پچھے سِکھیا جیون توں
پر رونا تے ازلوں میرے ہان دا اے

نہ کرو شِو دی اُداسی دا علاج
رون دی مرضی ہے اج بے ایمان دی

میں غم اپنے دا قصہ ڈر دیاں اوہنوں سُنایا نہ
جے اوہ کارے قضا غمناک ہو جاندا تے کیہ ہوندا

خوشی دے نال جھاکیں ہر غمی نوں
دِلا وَٹا نہ لائیں عاشقی نوں

غماں نال مِل گئی اے طبع میری، جے غمگیں رہناں تے مسرور رہناں
جناں غماں دے ہو نزدیک جاناں، میں اتناں غماں تھیں دُور رہناں

روندیاں اکھاں اجے نہ سُکیاں
غم دے بدل سِر تے چھا گئے

لے کے دل اوہناں نے سانوں دتی دولت غم دی
جھونکے دے وچ مل گیا سانوں سودا خوب سولاّ

غم دے جھکھڑ جھلدے نے تے جھلن دے
سدھراں دا مینار بنا کے چھڈاں گا