زندگی

اینویں آندے جاندے لنگ گئی
جِندڑی اکھ جھمکاندے لنگ گئی

دنیا دے وچ جین دا سکھیا اکو گُر
کدے یرانا نال نہ لاؤ بے قدراں دے

کدی زندگی موت دی جنگ دے وچّ
توں تکیا ای ہوسی بیماراں دا ہاسہ

جے توں آون دا وعدہ کر لیں
رب توں لڑ کے ساہ منگاں گی

اک نقطے لئی اس پرکار بھروائی تے
فیر کھلارا بنیا کل جہان جیہا

میں کلّا اپنی ہوند وچ، میرے ہوون لکھ کروڑ
میں گم جاں آپنے آپ وچ، تے رب نہ سکّے لوڑ

آپ سنواریں میں ملِیں، میں ملیاں سُکھ ہو
جے تُوں میرا ہو رہیں، سبھ جگ تیرا ہو

دے کے جان وی چھٹ جائیے تاں چنگا ہے
بھر دے جیون دا جرمانہ چھڈّ پرے

میں اک ہسدی ہوئی حیاتی دے سپنے کیوں دیکھدا رہنا
سوچاں تے کوئی پہرہ لاؤ، فقراں دا گل گھٹو لوکو

قید عمر دی کس پتھر دے ویرانے وچ کٹنا واں
چاروں ولّے آؤندے نیں آوازے اپنی کرنی دے

ہُن میں اپنے اندر بہہ کے ریشم بُننا فکراں دا
جِتھے جالے نظرِی آون اوتھوں ہجرت کر جاناں

علموں بس کریں او یار اکو الف تیرے درکار
علم نہ آوے وچ شمار، جاندی عمر نہیں اعتبار

سوہنا روپ گواچا کیویں سمجھ نہ مینوں آئی
سُفنے اندر لنگھی جِندڑی ہوش نہ مینوں آئی

سجناں ساڈی رسم روایت ساڈا چُپ چُپ رہنا
نئیں تے اساں فقیراں تینوں کیہ کُجھ نئیں سی کہنا

مٹی دے وچ مٹی ہونا
کر لے بھاویں لکھ شنگار

گنہگار نوں لوک نہیں جین دیندے
اوہنے دِتی اے کُھلی مہار مینوں

کرنا سی انج ظلم کیوں میں آپ جان تے
کہہ کے الست پائی میرے گل بلا خدا

جیہڑے تیریاں پلکاں اوہلے اکھاں دے وچ پڑھدے رہے
اوہ مضمون حــــیاتی دے نئیں آۓ وچ نصــــاباں دے

جیون پل دو پل تے نئیں نا
ایہہ دریا دی چھل تے نئیں نا

زندگی نے ہے ڈرایا وار وار
موت توں لیکن کدے ڈریا نہیں

تیرے اک اشارے تے
کوئی زندگی وارے تے