صبر

دل دے وچ پیاس رہی اے
تیرے میل دی آس رہی اے

اوہدی اک اُڈیک دے پاروں
ساری رات اداس رہی اے

ایس ظلم تے مان اے تینوں
میں جَر جانا ای، مُڑ نہ آکھیں

اینے صابر ہوگئے آں
ظالم ہکّا بکّا اے

صبر بِناں بڑا اوکھا جیون، تے صبر نبھاندے رہیے
دنیا دار بے درداں اگّے، نہ گل درداں دی کہیے

بہیئے صبر دے تخت تے نال خوشی، سر نفی اثبات دا تاج کریئے
پا کے فتہ اس کبر دے قلعے اُتے، وچ پریم نگر دے راج کریئے

نعمت اپنی وِی کُجھ مینُوں بخش شناساں پاواں
ہمت دے دِلے نُوں تیرا شُکر بجا لیاواں

ص صبر ناہیں کوئی زہر دی بُوٹی، مَل مَل اساں پیونی ایں
اساں رضا تُساڈڑی منی، تھیوے پیا جو تھیونی ایں

کجھ ہَوکے کجھ ہاواں بن گئے
میں صابر آں، ساہ بدلے نیں​

شاہی سچے رب دی، جیویں رکھے سو رہیے
ساہ ٹُٹن صبر نہ ٹُٹے، نہ بہیے، نہ ڈھہیے