ہنجو

مینوں نہیں وہا سکدے، تیرے ہنجو
پتھر پانی دے وچ رُڑنا بُھل گئے

روکیاں ہنجھو رکدے نہیں
ماراں چیکاں زم زم زم

اوہدے مُکھ پرتان توں پہلے
ڈَک لئے اَتھرُو آن توں پہلے

اکھاں وچ سیلاب اے اُچے درجے دا
ایہہ سفنے محفوظ جگہ تے لے جاؤ

میرے گھر وچ آوے کون
روندا چُپ کراوے کون

خورے سینے وچ کی بنیا ہنجواں بھِجیاں سدراں دا
چھیتی پتّرآ جاندے سن ساون لائیاں داباں دے

شام سویرے سینے لا کے رونا واں
میں اہدی تصویر بنا کے رونا واں

ہنجُواں دے موتی یا ہیرے زخماں دے
سجناں دی خدمت وچّ کی ارسال کراں

دو اکھیاں دے پانی اندر، کل اساں کجھ سُپنے گھولے
ایہہ دھرتی اج ساڈے ویہڑے چُنّی رنگن آئی وے

دو اکھیاں دے پانی اندر، کل اساں کجھ سُپنے گھولے
ایہہ دھرتی اج ساڈے ویہڑے چُنّی رنگن آئی وے

میرا اتھرو روڑھ نہ دیوے جگت تیرا
اس وچ لکھاں غم دے بند سمندر نیں

آس بنیرے دیوے بال کے رکھ دتے
مڑ اکھاں نیں اتھرو ڈھال کے رکھ دتے

تیتھوں نئیں اٹھنے ایہہ اکھر ہنجُواں دے
رہن دے توں وڈیا دیوانا چھڈّ پرے

انج تیرے کول پاتر ہن کہن نوں وی کی ہے
اک خواب سی نہ، اوہ وی ہنجُو وچ ڈھل گیا ہے

دل دی بولی بولن عارف
اتھرو آپ دلیلاں ورگے

جو پلکیں موتی تلدے نے
اوہ حدوں باہرے مُلّ دے نے

میریاں پلکاں اُتے جنے اتھرو نیں
سبھ شعراں وچ ڈھالن جوگے رہِ گئے نیں

اشک نوں سمجھیا روگ ممولی آپے ای گھل جاسی
میریاں ہالے نِکلن چیکاں کہنوں پھٹّ وکھاواں

پیاس بجھاوندے اکھیں ویکھے تھل وچ بچے
پانی دی تھاں اتھرو پی کے حد مُک گئی اے

تیرا کیہ اے توں تے بُوٹا وڈھ لیا اے بالن لئی
ذرا وی سار نہ تینوں کِنے پنچھی بے گھر ہو گئے نیں

ہک ہک اتھرو پلکاں اتے سی چھڈیا اے
تیرے سفنے اکھ دے پلّے کیہ چھڈیا اے

مدت ہوئی ہے درد دا کوئی جام پیتیاں
پیڑاں چ ہنجو گھول کے دے جا دو آتشہ

یار کلیما اتھرو نہیوں
پلکاں تے فریاد آئی اے

ایہناں ہنجھوآں نوں تے ڈکنا پینا اے،
ایہ تے دل دے راز پھرولن لگّ پئے نیں