ہجر

پلکاں نوں پئے کردے نم
تیرے ہجر فراقَ دے غم

پیار دے بدلے وکھری جہی سوغات ملی
ہجر ہلونے تے ایہہ کالی رات ملی

جاون والا یار سکندر حالے تیک نہ آیا
رات دیہاڑی میں تے ایویں اڈیاں چک چک تکاں

جنہے پچھنا حال سی میرا اوہ نہ آیا وہڑے
انج تے میرے آل دوالے نس بھج کنی ہوئی

اکھیاں کرن سوال وے ماہی، ویکھ لے ساڈا حال وے ماہی
تیرے ہوندیاں جگ سی میرا، توں کیتا کنگال وے ماہی

عیداں تے شبراتاں کہڑے کم دیاں
توں نہیں تے ایہہ راتاں کہڑے کم دیاں

اب لگن لگی کیہ کریے، نہ جی سکیے نہ مریے
اب لگن لگی کیہ کریے، ہُن پی بِن پلک نہ سریے

اپنا دسدا نہیں سرناواں، کِتھے اوہنوں چٹھیاں پاواں
فجرے کاگ بھلیکھا پایا، شاماں پئیاں تک تک راہواں

روگ ہجر دا اوہو جانے
جہندی اکھ دا نور گیا اے

آ ہُن مسئلہ حل تے کریے
کٹھے بہہ کے گل تے کریے

میں ڈُبی بحر عمیق وِچ، جتھے خبر اُرار نہ پار دی
مینوں کڈھے بحر عمیق تھیں، وس پاوے شاہ سوار دی

اوہدے بھیت دا انت کسے نے پایا نہیں
باوے کول وی دُکھ بِرہا دے وافر نیں

سورج ٹُردا نال برابر، دِن کیوں لگن سال برابر
وِتھ تے سجنا وِتھ ہوندی اے، بھانویں ہووے وال برابر

چنگی گل نوں کہنا ضروری اے، نہیں تے چُپ رہنا ضروری اے
ایہ ریت وفا دی ہجر دے وچ، ہس ہس کے سہنا ضروری اے

اوہدی یاداں ہجر دے ویلے
دل نوں ٹھنڈا ٹھار سی کیتا

درد وچھوڑا جھل نہیں ہونا
ایویں او گنہار کریں نہ

ورھیاں مگروں ہسے آں
دُکھاں دی دیوار کریں نہ

نہ چھڈ، رو رو عرضی کیتی
پر اس نے خود غرضی کیتی

ہجر دے صدمیاں نے رہن دِتا
جگر محکم نہ دل محکم اساڈا

ہجر کسے یاد وچ پل پل مرنا
زہر توں کوڑی کھنڈ نی کڑیئے

نال ہجر تے دُکھّ دے میرا لکّ دوہرا ہو جاندا
ماں تے پیو دی قبر تے ارشد مٹی جد میں پاواں

مائیں نی میں کیہنوں آکھاں، درد وچھوڑے دا حال
دُھواں دُھکے میرے مرشد والا، جاں پھولاں تاں لال