ਸਬਰ ਬਾਰੇ ਪੰਜਾਬੀ ਕਵਿਤਾ
-
ਦਿਲ ਦੇ ਵਿਚ ਪਿਆਸ ਰਹੀ ਏ, ਤੇਰੇ ਮੀਲ ਦੀ ਰਹੀ ਏਏ
ਉਹਦੀ ਇਕ ਉਡੀਕਦੇ ਪਾਰੋਂ, ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਦਾਸ ਰਹੀ ਏ -
ਏਸ ਜ਼ੁਲਮ ਤੇ ਮਾਣ ਏ ਤੈਨੂੰ
ਮੈਂ ਜਰ ਜਾਣਾ ਈ, ਮੁੜ ਨਾ ਆਖੀਂ -
ਏਨੇ ਸਾਬਰ ਹੋ ਗਏ ਆਂ
ਜ਼ਾਲਮ ਹੱਕਾ ਬੱਕਾ ਏ -
ਸਬਰ ਬਿਨਾਂ ਬੜਾ ਔਖਾ ਜੀਵਨ, ਤੇ ਸਬਰ ਨਿਭਾਂਦੇ ਰਹੀਏ
ਦੁਨੀਆਦਾਰ ਬੇਦਰਦਾਂ ਅੱਗੇ, ਨਾ ਗੱਲ ਦਰਦਾਂ ਦੀ ਕਹੀਏ -
ਬਹੀਏ ਸਬਰ ਦੇ ਤਖ਼ਤ ਤੇ ਨਾਲ਼ ਖ਼ੁਸ਼ੀ, ਸਿਰ ਨਫ਼ੀ ਅਸਬਾਤ ਦਾ ਤਾਜ ਕਰੀਏ
ਪਾ ਕੇ ਫ਼ਤਿਹ ਇਸ ਕਬਰ ਦੇ ਕਿਲੇ ਉਤੇ, ਵਿਚ ਪ੍ਰੇਮ ਨਗਰ ਦੇ ਰਾਜ ਕਰੀਏ -
ਨੇਅਮਤ ਆਪਣੀ ਵੀ ਕੁਝ ਮੈਨੂੰ ਬਖ਼ਸ਼ ਸ਼ਨਾਸਾਂ ਪਾਵਾਂ
ਹਿੰਮਤ ਦੇ ਦਿਲੇ ਨੂੰ ਤੇਰਾ ਸ਼ੁਕਰ ਬਜਾ ਲਿਆਵਾਂ -
ਸ ਸਬਰ ਨਾਹੀਂ ਕੋਈ ਜ਼ਹਿਰ ਦੀ ਬੂਟੀ, ਮਲ ਮਿਲ ਅਸਾਂ ਪਿਓਨੀ ਐਂ
ਅਸਾਂ ਰਜ਼ਾ ਤੁਸਾਡੜੀ ਮਨੀ, ਥੀਵੇ ਪਿਆ ਜੋ ਥੀਵਨੀ ਐਂ -
ਕੁੱਝ ਹੋਕੇ ਕੁੱਝ ਹਾਵਾਂ ਬਣ ਗਏ
ਮੈਂ ਸਾਬਰ ਆਂ, ਸਾਹ ਬਦਲੇ ਨੇਂ -
ਸ਼ਾਹੀ ਸੱਚੇ ਰੱਬ ਦੀ, ਜਿਵੇਂ ਰੱਖੇ ਸੋ ਰਹੀਏ
ਸਾਹ ਟੁੱਟਣ ਸਬਰ ਨਾ ਟੁੱਟੇ, ਨਾ ਬਹੀਏ, ਨਾ ਢਹੀਏ