ਗ਼ਮ

ਗ਼ਮ ਇਹ ਜਿਹਾ ਇਕ ਦਾ ਬੂਟਾ ਏ
ਆਪੇ ਉਗਦਾ ਏ ਆਪੇ ਫੁੱਲ ਦਾ ਏ

ਗ਼ਮ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਅਪਣਾ ਅਪਣਾ ਚੁੱਕੋ ਤੇ
ਜਿਹਦੇ ਹਿੱਸੇ ਜੋ ਆਂਦਾ ਏ ਸੂਹਾ ਜਾਓ

ਕਿਸੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਜ਼ਤ ਦੀ ਨਜ਼ਰੇ ਨਾ ਡਿੱਠਾ
ਮੈਂ ਗ਼ੈਰਾਂ ਦੇ ਗ਼ਮ ਦਿਲ ਨੂੰ ਲਾਕੇ ਤੇ ਦੇਖੇ

ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਦਾ ਰੋਗ ਅਵੱਲਾ, ਇਹਦੀ ਪੇੜ ਨਿਰਾਲੀ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸਾੜ ਮੁਕਾਇਆ ਦਲ ਨੂੰ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਗ਼ਮ ਖਾਈਏ

ओह जी भर के हिस्से, खेडे
मैं जी भर के रो नहीं सकदा

ਕਿੰਨੇ ਅੱਥਰੂ ਕਿੰਨੇ ਦੁੱਖ ਨੇਂ, ਸੁੱਕਾ ਬਾਲਣ , ਸਣੇ ਦੁੱਖ ਨੇਂ
ਇੰਨੇ ਵਾਲ਼ ਨਈਂ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡੇ, ਜਿੰਨੀਆਂ ਪੀੜਾਂ ਜਿੰਨੇ ਦੁੱਖ ਨੇਂ

ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਪ ਰਛਾਵੀਂ ਨੇਂ ਯਾ ਦ੍ਧੱੁਪਾਂ ਰੰਗ ਵਟਾਏ ਨੇਂ
ਸਾਰੇ ਪੈਂਡੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਜੀਅ ਨੇਂ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਸਰਾਬਾਂ ਦੇ

ਦੁੱਖ ਰਾਹੀਲ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕੋਈ ਵੰਡਦਾ ਨਾ
ਦਿਲ ਕਿਉਂ ਪੱਥਰ ਹੋ ਗਏ ਨੇ ਇਨਸਾਨਾਂ ਦੇ?

ओहनां दे नीड़े कोई ना ग़म
अपना गम जहनां नों सोहने ला गए

ਫ਼ਿਕਰ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਖਾ ਜਾਵੇ, ਹੱਡੀਆਂ ਮਾਸੀਆਂ ਸਿੱਕਾਵੇ
ਪਹਿਲੀ ਬੂੰਦ ਵਿਚ ਫਟ ਜਾਂਦੇ ਨੇ, ਚਮਕਣ ਵਾਲੇ ਰੰਗ

ਦੁੱਧ ਦਹੀਂ ਤੇ ਹਰ ਕੋਈ ਰੜਕੇ, ਆਸ਼ਿਕ ਭਾਹ ਰੁੜ ਕਿੰਦੇ ਹੋ
ਤਿੰਨ ਚਟੂਰਾ, ਮਨ ਮਧਾਣੀ, ਆਹੀਂ ਨਾਲ਼ ਹਲੀਨਦੇ ਹੋ

साह लेना वी मुश्किल होया, रुबा ईहा की इज कल होया
टुरदी टुरदी खबदी जावां, रस्ता सारा दलदल होया

ਆਖਿਆ ਸੀ ਨਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਆਓਨੇ ਸੱਜਣਾ ਦੇ ਸੱਜਣਾ ਪੇ
ਨੁੱਕਰੇ ਲੱਗ ਕੇ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰੀ ਰੋ ਹਨ ਬੈਠਾ ਆਪੇ

ਜਿਸ ਨਾਲੋਂ ਮੈਨੂੰ ਚੀਰ ਕੇ ਵੰਝਲੀ ਬਣਾ ਲਿਆ
ਵੰਝਲੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਮੈਂ ਇਸ ਜੰਗਲ਼ ਦੀ ਚੈੱਕ ਹਾਂ

ਚੱਲ ਮੁੜ ਚੱਲੀਏ ਏਸ ਸਫ਼ਰ ਤੋਂ ਕੀ ਲੈਣਾ
ਵੀਰਾਨੇ ਅੱਗੇ ਵੀਰਾਨਾ ਛੱਡ ਪੂਰੇ

ਬਲਦਾ ਬਿਰਖ ਹਾਂ, ਖ਼ਤਮ ਹਾਂ, ਬੱਸ ਸ਼ਾਮ ਤੀਕ ਹਾਂ
ਫਿਰ ਵੀ ਕਿਸੇ ਬਿਹਾਰ ਦੀ ਕਰਦਾ ਉਡੀਕ ਹਾਂ

ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਹੁਣ ਸੁਣੀਂਗਾ, ਕੋਈ ਉਗਦਾ ਬੀਜ ਸ਼ਾਇਦ
ਜੰਗਲ਼ ਤਾਂ ਹੁਣ ਹਵਾ ਦੀ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ ਵਿਚ ਰਲ਼ ਗਿਆ ਹੈ

ਕਿਸੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਜ਼ਤ ਦੀ ਨਜ਼ਰੇ ਨਾ ਡਿੱਠਾ
ਮੈਂ ਗ਼ੈਰਾਂ ਦੇ ਗ਼ਮ ਦਿਲ ਨੂੰ ਲਾਕੇ ਤੇ ਦੇਖੇ

ਮੈਂ ਘਰ ਦੀ ਅੱਗ ਲੁਕਾਉਂਦਾ ਸਾਂ
ਧੂਆਂ ਰੌਸ਼ਨ ਦਾਨੂੰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ

ਆਸਿਫ਼ ਮਾਂ ਦੇ ਦਮ ਨਾ ਮੰਮ
ਹਰ ਦੁੱਖ ਸਿਰ ਤੋ ਟਲਦਾ ਏ

ਸਾਡੇ ਗੱਲ ਵਿਚ ਗ਼ਮ ਦੀ ਮਾਲ਼ਾ
ਇਸ ਦੇ ਹਾਰ ਗੁਲਾਬਾਂ ਦੇ ਨੇਂ

ਲਹੂ ਹੁੰਦਾ ਏ ਫ਼ਨਕਾਰਾਂ ਦਾ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਾਹਕਾਰਾਂ ਵਿਚ

ਮੇਰੇ ਚਾਰ ਚੁਫ਼ੇਰੇ ਸ਼ੂਕੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ ਦਰਿਆ
ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਹੋ ਜਾਵੇਂਗਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ਼ ਨਾਂ ਆ

ਛੱਡ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜੰਮਣ ਭੋਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਸੁੱਖ ਪਾਇਆ,
ਵਿਚ ਸਿਹਰਾ ਦੇ ਡਾਰੋਂ ਵਿਛੜੀ ਕੂੰਜ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੁਰਲਾਵਾਂ

ਭੁੱਲ ਗਈ ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਮੈਂ ਸਾਰੇ
ਗ਼ਮ ਦਾ ਐਸਾ ਗਹਿਣਾ ਪਿਆ

ਚੁੰਮ ਨਾ ਸਕਿਆ ਲਬ ਅਸਗ਼ਰ(ਅਲੈ.) ਦੇ
ਕੰਨਾਂ ਪਿਆਸਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਪਾਣੀ

ਨਾੜਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲਹੂ ਸਕਦਾ ਏ ਅੱਖ ਚੋਂ ਕਰਦੀ ਰੀਤ
ਨਿੰਦਰ ਪਿੱਛੇ ਰੋ ਲੈਂਦੇ ਨੇਂ ਖ਼ਾਬ ਉਡੀਕਾਂ ਨਾਲ਼

ਸ਼ਾਲਾ ਕੋਈ ਦੁੱਖ ਨਾ ਵੇਖੇ ਨਿੰਦਰ ਦੇ
ਸ਼ਾਲਾ ਕੋਈ ਰੋਗ ਨਾ ਪਾਲੇ ਅੱਖੀਆਂ ਦੇ

ਕਿੰਨਾ ਸਬਰ ਵਿਖਾਇਆ ਹੋਸੇਂ ਕੁਰਬਲ ਅੰਦਰ ਤੁਸੀਆਂ
ਕਿੰਨੇ ਹੰਝੂ ਕੇਰੇ ਹੋਸਨ ਪਾਣੀ ਅਤੇ ਸੂਰਜ

ਹਾਸਾ ਤੇ ਮੈਂ ਪਿੱਛੇ ਸਿੱਖਿਆ ਜੀਵਨ ਤੋਂ
ਪਰ ਰੌਣਾ ਤੇ ਅਜ਼ਲੋਂ ਮੇਰੇ ਹਾਣ ਦਾ ਏ

ਨਾ ਕਰੋ ਸ਼ਿਵ ਦੀ ਉਦਾਸੀ ਦਾ ਇਲਾਜ
ਰੌਣ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਹੈ ਅੱਜ ਬੇ ਈਮਾਨ ਦੀ

ਮੈਂ ਗ਼ਮ ਆਪਣੇ ਦਾ ਕਿੱਸਾ ਡਰ ਦੀਆਂ ਉਹਨੂੰ ਸੁਣਾਇਆ ਨਾ
ਜੇ ਉਹ ਕਾਰੇ ਕਜ਼ਾ ਗ਼ਮਨਾਕ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਕੀ ਹੁੰਦਾ

ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਝਾ ਕੈਂ ਹਰ ਗ਼ਮੀ ਨੂੰ
ਦੁੱਲਾ ਵੱਟਾ ਨਾ ਲਾਏ ਆਸ਼ਕੀ ਨੂੰ

ਗ਼ਮਾਂ ਨਾਲ਼ ਮਿਲ ਗਈ ਏ ਤਬਾ ਮੇਰੀ, ਜੇ ਗ਼ਮਗ਼ੀਂ ਰਹਿਣਾਂ ਤੇ ਮਸਰੂਰ ਰਹਿਣਾਂ
ਜਿੰਨਾਂ ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ ਹੋ ਨਜ਼ਦੀਕ ਜਾਨਾਂ, ਮੈਂ ਇਤਨਾਂ ਗ਼ਮਾਂ ਥੀਂ ਦੂਰ ਰਹਿਣਾਂ

ਰੋਂਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਜੇ ਨਾ ਸਕੀਆਂ
ਗ਼ਮ ਦੇ ਬਦਲ ਸਿਰ ਤੇ ਛਾ ਗਏ

ਲੈ ਕੇ ਦਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਦੌਲਤ ਗ਼ਮ ਦੀ
ਝੋਂਕੇ ਦੇ ਵਿਚ ਮਿਲ ਗਿਆ ਸਾਨੂੰ ਸੌਦਾ ਖ਼ੂਬ ਸੋਲਾ

ਗ਼ਮ ਦੇ ਝੱਖੜ ਝੁੱਲਦੇ ਨੇ ਤੇ ਝੱਲਣ ਦੇ
ਸੱਧਰਾਂ ਦਾ ਮੀਨਾਰ ਬਣਾ ਕੇ ਛੱਡਾਂਗਾ