ਆਸ

ਆਸਾਂ ਦੇ ਪਿੰਦਾ ਲੱਮਯ

ਆਸਾਂ ਦੇ ਪੰਦ ਲੰਬੇ

ਟੁਰਿਆ ਤੇ ਅਪੜਿਆ

ਤਰਾਕ ਹੀ ਡੁੱਬਦਾ ਹੈ

ਤੁਰੀ ਹੋਈ ਜੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਾਨ

ਤੁਰੇ ਸੋ ਡੱਬੇ

ਤੰਦ ਤੰਦ ਕਰਦਿਆਂ ਤਾਣੀਆਂ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇਂ

ਤੱਪੜ ਉੱਤੇ ਦੀਵਾ ਬਾਲਿਆ

ਪਰਾਈ ਆਸ, ਨਾ ਰਾਸਾ

ਪਹਾੜ ਤੇ ਵੀ ਰਸਤੇ ਹੈ

ਪਹਿਲੀ ਬੋਹਣੀ, ਸਦਾ ਸੋਹਣੀ

ਪੈਰ ਹੋਵੇ ਤੇ ਪੈੜੂ ਗਵਾਵੇ

ਪੰਜੋਂ ਉਂਗਲੀਆਂ ਘਿਓ ਵਿਚ

ਫੁੱਲ ਆਏ ਹਨ, ਤੇ ਫੁੱਲ ਵੀ ਆਵਣਗੇ

ਫੂਹੀ ਫੂਹੀ ਕਰਕੇ ਤਲਾ ਭਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ