ਅੱਖਰਾਂ

ਅੱਖ ਤੋਂ ਅੱਖਰ ਸੋਚ ਕੇ ਮੰਗੀਂ
ਦਿਲ ਖੁਰ ਜਾਣਾ ਈ, ਮੁੜ ਨਾ ਆਖੀਂ

ਜਦ ਵੀ ਲਿਖਿਆ ਨਾਮ ਮੁਹੰਮਦ, ਸੋਚਾਂ ਰੌਸ਼ਨ ਹੋ ਗਈਆਂ
ਅੱਖਰ ਸੁੱਤੇ ਜਾਗ ਪਏ, ਲਿਖਤਾਂ ਰੌਸ਼ਨ ਹੋ ਗਈਆਂ

ਅਸਾਂ ਅੱਖਰ ਮੋਤੀ ਰੋਲਦੇ ਅਸਾਂ ਦਰ ਦਰ ਲਾਉਂਦੇ ਵਾਜ
ਕੋਈ ਲੱਭੇ ਹੀਰ ਸਿਆਲੜੀ ਜਿਹੜੀ ਰੰਗੇ ਅਪਨੜਾ ਦਾਜ

ਤਖ਼ਤੀ ਦਲ ਦੀ ਅਤੇ ਲਿਖੇ, ਸੂਰਤ ਨਕਸ਼ ਸੱਜਣ ਦੇ
ਧੋਤੇ ਦੂਰ ਨਾ ਹੁੰਦੇ ਹਰਗਿਜ਼, ਡੂੰਘੇ ਅਕੱਹੱਰ ਮਨ ਦੇ

ਤੇਥੋਂ ਨਈਂ ਉੱਠਣੇ ਇਹ ਅੱਖਰ ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ
ਰਹਿਣ ਦੇ ਤੋਂ ਵਡਿਆ ਵਿਦਵਾਨਾ ਛੱਡ ਪੂਰੇ

ਖ਼ੁਸ਼ ਬਖ਼ਤਾਂ ਨੇ ਨਿੱਘੇ-ਨਿੱਘੇ ਅੱਖਰ ਲੀਕ ਲਏ
ਸਾਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਬਰਫ਼ੀਲੇ ਮਨਜ਼ਰ ਲੀਕ ਲਏ