ਅੱਖਰਾਂ ਬਾਰੇ ਪੰਜਾਬੀ ਕਵਿਤਾ
-
ਰੁੱਖ ਦੀ ਉੱਚੀ ਟਾਹਣੀ ਉੱਤੇ, ਬੈਠਾ ਬੋਲੇ ਕਾਂ
ਸਜਣੋ! ਬੋਲੀ ਉਹੀਓ ਚੰਗੀ, ਜਿਹੜੀ ਬੋਲੇ ਮਾਂ -
ਜਦ ਵੀ ਲਿਖਿਆ ਨਾਮ ਮੁਹੰਮਦ, ਸੋਚਾਂ ਰੌਸ਼ਨ ਹੋ ਗਈਆਂ
ਅੱਖਰ ਸੁੱਤੇ ਜਾਗ ਪਏ, ਲਿਖਤਾਂ ਰੌਸ਼ਨ ਹੋ ਗਈਆਂ -
ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਦੀ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੀ ਨੂੰ ਪਹਿਨਾ ਦੇਵਾਂ
ਹੀਰਿਆਂ ਵਰਗੀ ਅੱਖਰਾਂ ਦੀ ਜੇ ਕਾਨ ਮਿਲੇ -
ਫ਼ੇ-ਫ਼ਜ਼ਰ ਦੇ ਵਕਤ ਪਖੇਰੂਆਂ ਦੀ, ਆਵੇ ਮਸਤ ਆਵਾਜ਼ ਹਰ ਦਾ ਸਾਨੂੰ
ਅੱਡ ਬੁਲਬੁਲੇ ਬਾਗ਼ ਨੂੰ ਜਾਹ ਜਲਦੀ, ਲਿਆ ਕੇ ਗਿੱਲ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾ ਸਾਨੂੰ -
ਸੁਖ਼ਨ ਮੇਰੇ ਦੀ ਸ਼ਕਰੋਂ ਹੋਵਣ ਮਠ੍ਠੱਿਏ ਮਨਾ ਕਲਮ ਦੇ
ਸ਼ਿਅਰ ਮੇਰੇ ਦੇ ਉਤਰੂੰ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਲਾਵੇ ਖ਼ਾਲ ਰਕਮ ਦੇ -
ਗੱਲ ਕਰਨੇ ਦਾ ਚੱਜ ਨਈਂ ਜਿਨੂੰ ਕਿਸੀ ਗੱਲ ਏ
ਉਹੋ ਦੱਸੇ ਜੈਨ ਤਰੀਕੇ, ਹੱਦ ਮੁੱਕ ਗਈ ਏ -
ਕੀਤੀ ਗੱਲ ਤੇ ਪਹਿਰਾ ਦੇਣਾ ਐਂ
ਅਸ਼ਰਫ਼ ਲੱਖੋਂ ਕੱਖ ਨਈਂ ਹੋਣਾ -
ਉਹਦੇ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਦਾ ਰਸ ਵੱਖਰਾ
ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਦੀ ਚੱਸ ਨਾਂ ਜਾਵੇ -
ਅੱਖਰਾਂ ਵਿਚ ਸਮੁੰਦਰ ਰੁੱਖਾਂ, ਮੈਂ ਇਕਬਾਲ ਪੰਜਾਬੀ ਦਾ
ਝੱਖੜਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਏ, ਦੀਵਾ ਬਾਲ ਪੰਜਾਬੀ ਦਾ -
ਖ਼ੋਰੇ ਕਿਹੜੀ ਚੱਸ ਏ ਉਹਦੇ ਅੱਖਰਾਂ ਵਿਚ
ਸਦੀਆਂ ਬਹਿ ਦੁਹਰਾਈਏ ਤਾਂ ਵੀ ਰੱਜਦੇ ਨਈਂ -
ਅਦਬ ਦੀ ਖੇਤੀ ਚ ਵੰਨ ਸੁਵੰਨੇ ਖ਼ਿਆਲ ਬੀਜੇ,
ਅਸਾਂ ਅਦਬ ਦਾ ਕਦੀਮ ਲਹਿਜ਼ਾ ਜਦੀਦ ਕੀਤਾ